به گزارش رجانیوز، از آنجا که به اذعان کارشناسان غربی تحریم های اقتصادی علیه ایران، ابزاری کند و ناکارآمد است و حتی میزان صادرات از آمریکا به ایران در آخرین ماه سال 2009 بیش از 11 میلیون دلار بوده و در ژانویه سال 2010 با افزایش تقریبا سه برابری به 31 میلیون دلار رسیده است ، بررسی علت تمدید تحریم ها علیه ایران و فشار بر کشورهای مخالف تشدید تحریم ها علیه کشورمان از جمله چین ضروری است.

کارشناسان حوزه مالی و اقتصادی کشور وهمچنین کارشناسان مسائل بین الملل بر این عقیده اند ، هدف اول آمریکا از اعمال تحریم ها، ایران نیست بلکه جمهوری اسلامی، هدف ثانویه است.

تحریم جزء لاینفک سیاست خارجی آمریکا

تحریم ها جزء لاینفک سیاست خارجی آمریکا هستند و تحریم های اقتصادی به ابزاری برای ارتقاء منافع سیاست خارجی این کشور تبدیل شده است به طوری که بررسی پیشینه تاریخی ایالات متحده در برخورد با دیگر کشورها این ادعا را ثابت می کند.

درسال 1807 توماس جفرسون رییس جمهور وقت آمریکا، برای پیشگیری از جنگ با انگلستان و فرانسه، کنگره را متقاعد کرد که به تحریم تجاری رای دهد و حمل کالا به بنادر خارجی با کشتی های آمریکایی و حمل کالاهای آمریکایی باکشتی های غیر آمریکایی ممنوع شد.

درسال 1822 آمریکا در واکنش به اقدام انگلستان در محدود کردن تجارت آمریکا با فرانسه، مبادلات تجاری خود را با انگلستان متوقف کرد.

تحریم های اقتصادی تا سال 1918 مکملی برای اقدامات نظامی بود و بعد از جنگ جهانی اول استفاده از تحریم به جای اقدامات نظامی مورد توجه جدی قرار گرفت.

در دهه 1950 و 1960 نیز آمریکا در تلاش برای مهار نفوذ کمونیسم، کشورهای کمونیستی و کشورهایی را که با این کشورها مناسبات تجاری داشتند، تحریم کرد و در دهه 1990 و 2000 تروریسم، اشاعه سلاح های کشتار جمعی و نقض حقوق بشر را توجیحی برای برقراری تحریم علیه کشورها عنوان کرد که ریچارد چنی وزیر دفاع اسبق آمریکا در واکنش به این اقدامات دولت بوش پدر گفت: 70 کشور با دو سوم جمعیت جهان تحت تاثیر تحریم های آمریکا قرار دارند.

به عقیده کارشناسان مسائل بین الملل، مهمترین هدف آمریکا از اعمال تحریم ها، تغییر سیاست های کشورهای هدف و ایجاد بی ثباتی در آن کشورها بوده است تا به این ترتیب منافع آمریکا تامین شود.

هدف اول آمریکا از تحریم ایران چه کسی است؟

کارشناسان معتقدند، هدف بلند مدت آمریکا از تلاش برای جلب حمایت چین در تحریم ایران، خود کشور چین است نه ایران.

واشنگتن سعی دارد تا با مانور تبلیغاتی علیه ایران،‌ چین را وادار کند تا با تحریم های سخت علیه کشورمان موافقت کند و به این ترتیب روابط و مناسبات تهران- پکن کاهش یابد.

از سوی دیگر برخی کشورهای عربی از جمله عربستان را به تامین نفت چین تشویق می کند تا با این استراتژی، چین را به آمریکا یا کشورهای دوست آمریکا وابسته کند و از دستیابی این کشور به سکوی اول اقتصاد جهان جلوگیری کند.

بلند پروازی چین در حالی که غرب در بحران اقتصادی گرفتار شده است، در بلند مدت برای قدرتهای غربی مشکل ساز خواهد شد لذا لازم است این کشور، از کشورهای مستقلی مانند ایران دور نگه داشته شود تا در موقع لازم بتوان آن را نیز به واسطه کشورهای دوست آمریکا، تحت تحریم قرار داد.

حذف منابع مستقل مطمئن تامین انرژی چین از جمله ایران و ایجاد وابستگی بیشتر این کشور به منابع انرژی کشورهای عربی- آمریکایی، طرح غرب از تلاش برای جلب نظر پکن به اعمال تحریم های شدید تر علیه جمهوری اسلامی ایران است.

تاکید بر موافقت چین با تحریم ایران از سوی آمریکا، اگرچه اقتصاد جمهوری اسلامی ایران را تحت تاثیر قرار می دهد اما رشد فزاینده اقتصادی چین و تبدیل این کشور به یک قطب اقتصادی، برای آمریکا نگران کننده تر از برنامه هسته ای ایران است که از نگاه دولتمردان آمریکا، قبل از آنکه خطرناک شود، باید متوقف شد.